چه می‌توانم گفت؟
اى مردم، اينک در روزگارى آكنده از ستم و لبريز از ناسپاسى به سر می‌بريم، كه نيكوكار، بدكار به شمار می‌آيد و ستمگر، بر سركشى خويش می‌افزايد، نه آنچه را می‌دانيم، به كار می‌بريم و نه آن چه را كه نمی‌دانيم، می‌پرسيم و نه از هيچ فاجعه‌ای تا فرودآمدنش می‌هراسيم.
در اين محيط، مردم چهار گروهاند: گروهى سياست‌بازان پليدى هستند كه اگر زمين را به فساد نمی‌كشند، تنها به سبب ناتوانى، احساس زبونى، خودكمبينی، كندى تيغ و كمبود امكان‌هاى مادى است. در برابر اينان اشرار سياسی‌اند كه با شمشيرهاى آختهشان، آشكارا دست به شرارت می‌زنند و با سواران و پيادگان خود بر مردم يورش می‌آورند و براى اندكى از حطام دنيا كه غنيمت برند، يا گروهكى كه بر ايشان فرماندهى يابند، يا بلنداى منبرى كه بر آن فراز آيند، خود را فروختهاند و دين را به تباهى كشاندهاند. و چه سوداگرى زشتى است كه انسان، دنيا را بهاى خويشتن خويش بشناسد و ثواب‌هاى الهى و ارزش‌هاى خدايى را با دنيا و ضد ارزش‌هايش سودا كند. و گروهى نيز مزورانی‌اند كه به جاى آن كه با تلاش و كار در دنيا آخرت را بجويند، با عبادت‌هاى ريايى و قديس‌مآبانه، در جستجوى دنيايند. با وقارى دروغين، گام‌هايى كوتاه بر می‌دارند و دامن جامهى خويش بر می‌چينند و امانت فروشى را آرايهى خود مىكنند و پردهپوشى خداى را ابزار گناه مىسازند و در نهايت چهارمين گروه آناناند كه به دليل نداشتن موقعيت و امكان، بازمانده از جاه و مقام، منزوى شدهاند. اما درماندگي‌شان را قناعت نام دادهاند و خود را به لباس زهد آراستهاند، در حالى كه از قناعت و زهد بويى نبردهاند.
در اين ميان گروه انگشت شمارى هستند كه ياد معاد و هنگامهى بازگشت چشم‌هاشان را بر همه چيز فرو بسته است و هول محشر، ريزش اشك‌هاشان را افزون و افزون‌تر كرده است. پس شمارىشان آواره و دور افتاده، برخى نگران و سركوبى شده، گروهى زير فشار دم فرو بسته و كسانى دعوت‌گرانی مخلص و فريادگرانی دل سوختهاند. آرى اينان ، آتش‌هايى هستند در زير خاكستر تقيه، كه گمنامى و خوارى فراشان گرفته است، بدان سان كه گويى با لب‌هاى شوره زده و قلب‌هاى پاره پاره در درياى نمک فرو افتادهاند، چندان اندرز دادهاند كه به ستوه آمدهاند و چنان سركوب شدهاند كه شكوهى ندارند و چندان قربانى دادهاند كه انگشت شمار اند.
اينك بكوشيد كه دنيا در چشمانتان از تفالهى دباغان و پر قيچى دام‌داران ناچيزتر باشد، و پيش از آنكه مايهى پند آيندگان شويد، از گذشتگان پند گيريد، و با بىاعتنايى هر چه بيشتر، به دورش افكنيد، كه دنيا كسانى را به دور افكنده است كه از شما بسى دلباختهترش بودهاند.
علی – خطبه‌ی شماره ۳۲ نهج البلاغه.
جولای 31st, 2012 در 11:34 ق.ظ
یه بنده خدایی میگفت اگه نهج البلاغه نبود من تا حالا اسلام رو کنار گذاشته بودم